#1 2018-01-24 21:31:18

Harry Chapman

Administrator

Dołączył: 2018-01-23

Liczba postów: 18

Harry Chapman

PODSTAWY
Imię i nazwisko: Harry Chapman
Wiek: 25 lat
Zawód/szkoła przed apokalipsą: myśliwy
Pobyt w zakładach zamkniętych: nie

WYGLĄD
Sylwetka: dobrze zbudowany
Wzrost: 184cm
Kolor oczu: niebieskie
Kolor skóry: oliwkowa
Kolor włosów, długość: brązowe; krótkie, niektóre kosmyki opadają mu na czoło
Cechy szczególne: wiecznie brudna skóra, lekki zarost

CHARAKTER
Ogólne cechy charakteru: burzliwy, arogancki, z lekka narwany, dynamiczny, mimo wszystko intrygujący, sprytny, zaradny, impulsywny, natarczywy, coś w stylu introwertyka
Hobby: myślictwo, tropienie, kuszownictwo
Lęki: -
Umiejętności(co potrafi robić): tropić, polować, posługiwać się różnymi rodzajami broni

INNE
Rodzina:
John Chapman - ojciec (nie żyje)
Mary Chapman - matka (nie żyje)
Merle Chapman - starszy brat
Historia: Matka Harr'ego zmarła w wyniku pożaru. Ojciec był alkoholikiem i wcale nie interesował się swoją rodziną, dlatego Harry został sam z Merlem. Codziennie powtarzał mu, że musi liczyć tylko na siebie oraz eliminować słabszych i gorszych. Wpajane mu w młodości negatywne wzorce przyczyniły się do jego antagonistycznego zachowania, ale też racjonalnego myślenia i rozkładania sytuacji na czynniki pierwsze.
Ciekawostki:
- Jeździ motorem
- Potrafi odróżnić trujące jagody (nie tylko) od jadalnych. W wieku 9 lat zgubił się w lesie, po siedmiu dniach odnalazł drogę do domu. Przez ten czas żywił się samymi jagodami. Merle był wtedy w poprawczaku.
- Zawsze ma przy sobie kuszę
- Nosi skórzaną kurtkę z wygawerowanymi skrzydłami
- Zasady survivalu w skrajnie nieprzyjaznych warunkach ma opanowanie do czystej perfekcji.
- Ponadto bezproblemowo umie ocenić człowieka z którym ma do czynienia, dzięki szybkiej analizie jego postępowania i osobowości.
- Liczne doświadczenia życiowe przygotowały go do czasów apokalipsy.

Ostatnio edytowany przez Harry Chapman (2018-01-24 21:34:47)

---

Każde­go dnia umiera­my po trochu. Każde­go dnia trochę się rodzi­my. Wal­czy­my o każdy od­dech, a za­pomi­namy jak żyć. Czu­jemy się przytłocze­ni ciężarem włas­nych myśli. Za­myka­my się w czte­rech ścianach, mając nadzieję, że jes­teśmy bez­pie­czni, choć to tam cze­kają na nas pot­wo­ry złama­nych nadziei, doświad­czo­nych po­rażek, nies­pełnionych obiet­nic. Tak bar­dzo nie umiemy być.